Badania pokazują, że religia i duchowość odgrywają kluczową rolę w życiu większości populacji ludzkiej. Gallup (1989) stwierdził, że 53% populacji Stanów Zjednoczonych uważa religię za bardzo ważną w ich życiu, a kolejne 31% uznało ją za bardzo ważną (s. 176). Religijne i duchowe wymiary kultury okazały się jednymi z najważniejszych czynników, które kształtują ludzkie doświadczenia, wierzenia, wartości, zachowania i choroby (Browning i wsp., 1990, James, 1961, Krippner i Welch, 1992).
Jak być chrześcijaninem, nie będąc religijnym
Jednak badacze donoszą, że niektóre osoby mają problemy związane z ich religią. Członkowie Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego poinformowali, że przynajmniej co szósty z ich klientów przedstawił zagadnienia dotyczące religii lub duchowości (Shafranske i Maloney, 1990). W innym badaniu 29% psychologów zgodziło się, że kwestie religijne są ważne w leczeniu wszystkich lub wielu ich klientów (Bergin i Jensen, 1990, s. 3). Psychoterapia może czasami być skuteczna w leczeniu problemów religijnych. Robinson (1986) zauważył: :Niektórzy pacjenci mają kłopotliwe konflikty dotyczące religii, które mogłyby prawdopodobnie zostać rozwiązane w procesie psychoterapii: (s.22).
Problemy religijne mogą być tak różnorodne i złożone, jak problemy ze zdrowiem psychicznym. Jeden rodzaj problemu psychoreligijnego dotyczy pacjentów, którzy intensyfikują swoje przynależność do praktyk religijnych i ortodoksji (Lukoff, Lu i Turner 1992, s. 677). Zasadniczo, gdy ludzie mówią o uzależnieniach, sugerują problem medyczny. W ciągu ostatnich kilku lat pojęcie uzależnienia zostało użyte do scharakteryzowania zachowań wykraczających poza chemikalia. Dr Robert Lefever (1988) postrzega uzależnienie jako :chorobę rodzinną: polegającą na samozaparciu i opiece, dominacji i poddaniu (p. Ix). Gerald May (1988) stwierdza, że uzależnienie jest :stanem przymusu, obsesji lub zaabsorbowania, które zniewala wolę i pragnienie człowieka: (str. 14). Shaef (1987) definiuje uzależnienie jako :każdy proces, w którym jesteśmy bezsilni: (s. 18). Ona dzieli uzależnienia na dwie kategorie: uzależnienia od substancji - alkohol, narkotyki, nikotyna, jedzenie) i uzależnienia od procesu - akumulacja pieniędzy, hazard, seks, praca, zmartwienie i religia.
Badania w zakresie uzależnienia religijnego są niewystarczające, jednak w literaturze znaleziono kilka starszych powiązanych z nimi badań. Simmonds (1977) podaje, że istnieją dowody wskazujące, że :ogólnie ludzie religijni wykazują skłonność do uzależnienia od jakiegoś zewnętrznego źródła satysfakcji: (s. 114). Black i London (1966) stwierdzili wysoką dodatnią korelację między zmiennymi posłuszeństwa wobec rodziców i kraju a wskaźnikami religijnymi, takimi jak obecność w kościele, wiara w Boga i modlitwa (s. 39). Goldsen, et al. (1960) wykazali, że ludzie, którzy byli bardziej religijni, konsekwentnie wykazywali tendencje do większej zgodności społecznej niż niereligijni, co było zgodne z poglądem, że ludzie religijni domagają się zewnętrznej akceptacji. Wyniki te są poparte przez Fishera (1964, s. 784), który stwierdził, że miara społecznej aprobaty i religii była silnie związana. Ludzie religijni wykazują zależność nie tylko od wartości społecznych, ale także od innych czynników zewnętrznych. Duke (1964, s. 227) stwierdził, że obecność w kościele wskazywała na większą reakcję na działanie placebo. W badaniu 50 alkoholików stwierdzono, że osoby uzależnione od alkoholu miały większe wykształcenie religijne (Walters, 1957, s. 405).
Kilka wspomnianych wyżej badań wydaje się sugerować, że ludzie religijni rozwijają zależność od praktyk religijnych w celu uzyskania aprobaty społecznej. Ponieważ ludzie religijni wydają się być opisywani w kategoriach stosunkowo wysokiego poziomu zależności, wydaje się pożyteczne pożyczyć koncepcję sugerowaną przez Peele i Brodsky';ego (1975) - pojęcia :uzależnienia:. Według tych pisarzy uzależnienie jest :przywiązaniem człowieka do odczuć, obiektu lub innej osoby ... tak, aby zmniejszyć jego uznanie i zdolność radzenia sobie z innymi rzeczami w jego otoczeniu, lub w nim samym, tak, że stał się coraz bardziej uzależnione od tego doświadczenia, jako jego jedyne źródło satysfakcji :(s. 168).
Istnieje wiele definicji pojęcia uzależnienia religijnego. Arterburn i Felton (1992) stwierdzają, że :kiedy dana osoba jest nadmiernie oddana czemuś lub podporządkowuje się przymusowo i nałogowo do czegoś, ta patologiczna i fizjologiczna zależność od substancji, związku lub zachowania powoduje uzależnienie: (str. 104). Wskazują, że :jak każde inne uzależnienie, praktyka religii staje się centralnym punktem każdego innego aspektu życia ... wszystkie relacje ewoluują z religii, a zależność od praktyki religijnej i jej członków usuwa potrzebę zależności od Boga ... religia i ci, którzy ją praktykują, stają się centralną siłą uzależnionego, który nie jest już w kontakcie z Bogiem :(s..
Duchowość może mieć również patologiczne aspekty. Vaughan (1991) podaje, że :cień do zdrowego poszukiwania całości można nazwać uzależnieniem od duchowości: (s. 105). Wskazuje, że można to znaleźć wśród ludzi, którzy używają duchowości jako rozwiązania problemów, z którymi nie chcą się zmierzyć. Van-Kaam (1987) przedstawia pogląd na uzależnienie jako quasi-religijną lub sfałszowaną obecność religijną. Mówi, że :zrozumienie związku między obecnością religijną a nałogiem pozwala zidentyfikować potencjalne niebezpieczeństwa związane z otwarciem na odbiorcę, aby uświadomić sobie prawdziwą wartość prawdziwej obecności religijnej i wstyd jej podrabiania, uzależnienia: (s. 243). McKenzie (1991) omawia uzależnienie jako nieautentyczną formę duchowej egzystencji. Mówi, że :uzależnienie rodzi się z ludzkiego pragnienia transcendencji, które często jest wypaczane lub niesłuszne w społeczeństwach, które zachęcają swoich członków do szukania ostatecznego sensu w wymiarach, które nie mają żadnego związku z transcendentnością: (str. 325). Heise (1991, s. 11) bada skupienie się fundamentalistycznego chrześcijanina na perfekcjonizmie i może przyczynić się do wzrostu liczby dysfunkcyjnych osób, systemów rodzinnych i nałogów.
Do niedawna badania w tej dziedzinie skupiały się głównie na kultach religijnych. Szacunki liczby kultów wahają się od kilkuset do kilku tysięcy, przy całkowitej liczbie członków do trzech milionów (Allen i Metoyer, 1988, s. 38, Melton, 1986). Według Margaret Singer, psycholog specjalizującej się w zjawiskach kultowych, :słowo kult opisuje strukturę władzy, ... to, co naprawdę wyróżnia kult, to to, że jedna osoba ogłosiła się, że ma jakąś szczególną wiedzę, a jeśli może przekonać innych, by pozwolili mu kierować, podzieli się tą wiedzą :(Collins i Frantz, 1994, s. 30). Masowe samobójstwo w Świątyni Ludu Jima Jonesa zostało udokumentowane w wiadomościach, a ostatnio David Christian Odrine Davidian';s kultu kultu. Kult, zarówno destrukcyjny, jak i łagodny, był z nami w różnych postaciach od niepamiętnych czasów. Wielu psychologów i psychiatrów zdobyło wiedzę na temat destrukcyjnych kultów w trakcie ich pracy z pacjentami dotkniętymi problemem.
Jednak w ciągu ostatnich kilku lat tradycyjni członkowie Kościoła spotykali się z kompulsywnym zachowaniem i szkodliwymi przekonaniami. Doucette (1992) donosi, że :wielu ludzi budzi się, ponieważ widzieli, jak ich przywódcy religijni upadają.: Niektórzy badacze uważają, że ogrom tragedii uzależnienia religijnego i nadużyć ujawniły skandale związane z ewangelizacją telewizyjną udokumentowane w mediach informacyjnych, które dotyczyły: Jim i Tammy Bakker, Jimmy Swaggart i Oral Roberts (Marka 1987, s. 82, Woodward 1987, s. 68 i Kaufman 1988, s. 37) Te osobiste spowiedzi ujawniły nie tylko, jak ci rzekomi ludzie Boży zdradzili zaufanie ludzi, ale ilu z tych, którzy byli maltretowani, zdradzani i bankrutowani, nigdy nie kwestionowało tego, co się dzieje, i nadal wspierało te osoby.
Booth (1991) stwierdza, że :skandale Bakkera, Swaggarta i Roberta wywołały interwencję krajową, która zakłóciła rozwój tego niezdrowego zjawiska: (s. 38). To, co wcześniej uważano za fanatyzm lub gorliwość, zaczęło być nazywane religijnym uzależnieniem i religijnym znęcaniem się. Booth (1991) definiuje religijne uzależnienie jako :używanie Boga, Kościoła lub systemu wierzeń jako ucieczki od rzeczywistości, lub jako broń przeciwko sobie lub innym, próbując znaleźć lub wyolbrzymić poczucie własnej wartości lub dobrobytu :(s. 38).
Inni badacze używają terminów nadużywanie duchowe i psychologiczne, aby opisać cechy uzależnienia religijnego. Enroth (1992) mówi, że jego książka :Kościoły, które nadużywają, dotyczy ludzi, którzy byli wykorzystywani psychicznie i duchowo w kościołach i innych chrześcijańskich organizacjach: (str. 29). Donosi on, że :w przeciwieństwie do przemocy fizycznej, która często skutkuje posiniaczonymi ciałami, duchowe i duszpasterskie nadużycia pozostawiają blizny na psychice i duszy ... perwersja władzy, którą widzimy w obelżywych kościołach, zakłóca i dzieli rodziny, sprzyja niezdrowemu uzależnieniu członków od przywództwo i ostatecznie przyczynia się do duchowego zamieszania w życiu ofiar :(s. 29). Skandale z udziałem ewangelistów telewizyjnych stworzyły krajową interwencję, wprowadzając religijne uzależnienia i nadużycia zbyt bliskie domowi, aby je zignorować. Skandale skłoniły ludzi do działania i wezwania do zmiany.
W tym okresie miałem wyjątkową okazję do przeprowadzenia przeglądu literatury i ankiety dotyczącej stosunkowo nowo rozpoznanego zjawiska uzależnienia religijnego w chrześcijaństwie w stanie Hawaje na potrzeby mojej pracy doktorskiej, a jednocześnie doktora psychologii klinicznej (Psy.D) w psychologii klinicznej . Po przestudiowaniu symptomów, wierzeń i etapów uzależnienia religijnego wraz z cechami religijnie uzależniających organizacji, doszedłem do wniosku, że posiadanie silnej wiary lub religijnej gorliwości nie jest równoznaczne z religijnym nałogiem. Większość ludzi doświadcza zdrowej religii i życia duchowego, w których posłuszeństwo Bogu jest zrównoważone wolnością służenia innym w sposób indywidualnej ekspedycji.
Odkryłem jednak również, że przywódcy kościelni na Hawajach, którzy byli samozwańczymi (nie wybrani / mianowani przez swój kościół) znacznie bardziej utożsamiali się z religijnymi uzależniającymi wierzeniami, symptomami i praktykami w porównaniu do ich odpowiedników..
Aby uzyskać więcej informacji, patrz: Hawaii and Christian Religious Addiction
http://www.universal-publishers.com/book.php?method=ISBN&book=1581122101
Usługi zarządzania odzyskiwaniem uzależnień
http://www.geocities.com/drslbdzn/Behavioral_Addictions.html
James Slobodzien, Psy.D., CSAC, jest licencjonowanym przez Hawaje psychologiem i certyfikowanym doradcą ds. Nadużywania substancji psychoaktywnych, który uzyskał doktorat z psychologii klinicznej. Jest on poświadczony przez Krajowy Rejestr Usług Zdrowotnych w Psychologii. Ma ponad 20-letnie doświadczenie w zakresie zdrowia psychicznego, głównie w zakresie nadużywania alkoholu / substancji i uzależnień od zachowań w szpitalach, więzieniach i sądach. Jest adiunktem psychologii, a także prywatną praktyką konsultanta zdrowia psychicznego.