Esej ewaluacyjny ocenia obiekt, skłaniając czytelnika do zaakceptowania punktu widzenia pisarza. Cechy esejów ewaluacyjnych są bardzo podobne do esejów przyczynowo-skutkowych, ale w esejach ewaluacyjnych nie uwzględnia się związków przyczynowo-skutkowych. Technika oceny jest szeroko stosowana w wielu procesach i wydarzeniach: ostatnich wydarzeniach, książkach, artykułach, filmach, sławnych ludziach i innych.
W pierwszym akapicie eseju ewaluacyjnego autor powinien podać opis wycenianego obiektu, starannie wybierając cechy, które chce ujawnić. Jak stwierdzono powyżej, celem eseju ewaluacyjnego jest przekonanie czytelnika, że osąd pisarza jest poprawny i dlatego każde zdanie powinno wykazać kompetencje pisarza. Autor powinien również dostarczyć krótkich informacji historycznych na temat przedmiotu oceny, na wypadek gdyby ocenił film, książkę, płótno lub inny przedmiot z osobliwym tłem historycznym (może to być nazwisko autora, historia powstania, data publikacja itp.). Ponadto, pisarz powinien wyrazić swoją opinię, formułując ostateczny wyrok w formie oświadczenia. Poniższe akapity powinny wspierać i uzasadniać sformułowaną tezę obalającą ewentualne kontrargumenty. Jednakże należy pozostawić głęboką argumentację dla eseju argumentacyjnego, podczas gdy esej ewaluacyjny powinien podawać autorytatywne oszacowanie przedmiotu w autorytatywny sposób.
Jak napisać esej krytyki (ewaluacja ewaluacyjna)
Pisarz eseju ewaluacyjnego powinien być rozsądny w swoich osądach, tzn. Jego szacunki powinny opierać się na obiektywnych, powszechnie uznawanych kryteriach. Każdy osąd powinien być poparty dowodami (przykład, opis, statystyki, opinia innych osób itp.). Jeśli pisarz zdecyduje się wykorzystać porównania w swojej ocenie, musi mieć pewność, że porównywane obiekty są równoważne. Pisarz powinien zademonstrować bezstronny ton, pamiętając jednak o konieczności sformułowania własnej opinii. Styl pisania powinien odpowiadać przedmiotowi oceny.