Konieczne jest, aby uczeń fortepianu obserwował i uczył się w pełni i precyzyjnie, jak najwięcej z mechanizmu fortepianu, jak to możliwe. Dopiero po starannym przestudiowaniu można uzyskać naukową wiedzę o dotyku fortepianowym. Żaden student fortepianu, choćby muzycznie uzdolniony, nie może w tych dniach :wyższego rozwoju: pozwolić sobie na poleganie wyłącznie na estetycznej stronie swojej natury na kultywację swojej techniki.
Jeśli podchodzi się do technicznego studium fortepianu w duchu spokojnego dociekania, nie ma powodu, dla którego nauka o fortepianie nie powinna podtrzymywać systemu mentalnego ucznia i czynić go tak dobrym jak dokładne studiowanie gramatyki lub geometria. I choć to techniczne studium nie wystarcza, aby stworzyć artystę, to korzyści płynące z niego będą zawsze pod ręką, aby pomóc uczniowi gry na fortepianie rozwiązać wiele trudności, które w przeciwnym razie mogą wywołać wiele frustracji i spowolnić postępy uczniów..
JAK GRAĆ - BABY SHARK - przez Pinkfong (Lekcja gry na fortepianie)
Ze wszystkich instrumentów muzycznych fortepian jest prawdopodobnie tym, który gracz może łatwo nadużyć. Pianista ma prawie nieograniczoną swobodę ruchu ciała, rąk i dłoni; i instrument nakłada kilka warunków na jego użycie. Dlatego konieczne jest posiadanie wiedzy przez ucznia
(1) prawidłowego użycia kończyn,
(2) w jaki sposób prawidłowo używać mechanizmu właściwego dla fortepianu, oraz
(3) o tym, jak dostosować się dokładnie do drugiego, zanim będzie mógł uzyskać nieporównywalną grę.
Niestety, powszechnie przyjmuje się, że fortepian, podobnie jak narząd, jest zależny od jakości brzmienia tylko od producenta, a :Broadwood: lub :Bechstein:, w zależności od przypadku, jest w pełni odpowiedzialny za tego rodzaju dźwięk, który produkuje gracz. I równolegle z tą opinią działa ogólnie przyjęta, że dotyk, lub, metoda produkcji prawidłowego tonu, nie może być nauczane, i jest całkowicie :darem:.
Kiedy wielki pianista gra, jest piękno, delikatność i bogactwo tonów w tym, co produkuje pianista. Zwykle uważa się, że pianiści dotykają narodzin z graczem. Albo fakt, że jego palce były przez tyle lat nie wyłączone z kluczy, ani z dużych dłoni, ani długich palców. Lub do innych kwalifikacji posiadanych jedynie przez pianistów o podobnej randze i całkiem niedostępnych dla mniej utalentowanych graczy.
Analizując pytanie, jak można nauczyć się produkować dobry ton, następujący fakt powinien stanowić podstawę do obserwacji i rozumowania, to znaczy, że zarówno wielki artysta, jak i biedny gracz mają jedno wspólne pole działania w zewnętrznym mechanizmie. fortepianu, czyli jego Klawiatura.
Wielkiego artystę i biednego gracza można zobaczyć zarówno w pracy, jak i notatki mogą być wykorzystane z ich różnych metod korzystania ze środków podanych im do produkcji dźwięku. Ręce obu przestrzegają tych samych podstawowych praw ruchu mięśni i fortepianu, jest instrumentem klawiszowym, który odtwarza dokładnie to, co się na nim gra, dobre czy złe, i nie ma względu na to, kto gra. Jest po prostu działaniem, a nie agentem.
Dlatego też wielki artysta używa swoich rąk inaczej niż biedny gracz. Powód odmiennego charakteru tonu musi częściowo polegać na tym, że metoda dotykania instrumentu jest inna. Jednym z powodów jest oczywiście to, że wielki gracz zaczyna z większym stopniem talentu muzycznego niż ten biedny gracz.
Ale w tym artykule omawia się nie tyle samo muzyczne odczucie, ile raczej wyrażanie uczuć muzycznych, a jak to jest bardzo oczywiste, że wielki pianista używa ręki inaczej niż biedny pianista. Jak grać na fortepianie Kiedy ćwiczy atak :bla:, po prostu potrzebujesz regulacji postawy. Nie musisz pocić się, aby dobrze ćwiczyć. Nie musisz nawet myśleć o tym jako o pracy, obowiązku, czy nawet o czymś, co powinieneś zrobić.
Zatrzymaj się na chwilę i pomyśl o tym. Lubisz muzykę i chcesz zagrać specjalny utwór, który naprawdę coś dla ciebie znaczy. Chcesz, żeby zabrzmiało to przez ciebie - prosto przez palce.
W porządku? Cóż, ćwiczysz to, aby spełnić to pragnienie, nie udaremniając go.
Zatrzymaj się tutaj i zadaj sobie kilka pytań:
Co by było, gdyby po raz pierwszy spojrzeć na utwór muzyczny i odtwarzać go poprawnie od razu, tak dobrze, jak chcesz?
Jak byś się wtedy czuł ćwicząc??
Albo, co jeśli ćwiczysz na pływalni olimpijskiej w przyszłym roku i czułeś głęboko, że miałeś szansę? Jak byś się czuł w związku ze szkoleniem? Zanurzałbyś się w nim każdego ranka?
A co jeśli przerwie ci się wczorajsza praktyka? A co jeśli przebijesz się przez trudne miejsce, kiedy musisz się zatrzymać? Czy chciałbyś wrócić do tego tak szybko, jak to możliwe?
Odpowiadasz na te pytania, szczerze mówiąc, dla siebie. Są sposoby na powiedzenie :TAK!: codzienny.
Ale najpierw musisz przestać się obwiniać. Nie musisz być doskonały za każdym razem. Nie musisz dzisiaj być najlepszym graczem. I nie musisz słuchać, co inni mówią o twojej grze - ludzie, którzy są tylko w połowie słuchający, i nie dbają o to, co robisz.
Odłóż to wszystko z głowy. Liczy się twoje pragnienie grania tak dobrze, jak to tylko możliwe.
Po prostu zacznij grać - jedna nuta po drugiej i idź dalej. Jak mówią Chińczycy: :Podróż tysiąca mil zaczyna się od pierwszego kroku:. I jeśli pierwszy krok prowadzi do pierwszego poślizgu, ciesz się z tego. Nie możesz, powtarzaj, nie nauczyć się bez błędów!
Teraz zacznij bardziej osobiście myśleć o swoim instrumencie.
Fortepian, podobnie jak gitara, jest :drażliwym: instrumentem. Dotknij go, a Ty zarówno produkujesz i kolor ich odcienie, jak glina garncarska. Pomyśl o klawiszach, wszystkie lśniące bielą, jak o :skórze: fortepianu; możesz albo je zadowolić, albo zranić. Uderz w nie, a dźwięk wyda się łagodny i mruczący. Poke je, a dźwięk będzie :szczekał: ostro lub drewnianie :łomot:.
Przestań myśleć o sobie jako o grze :na: lub :przy: fortepianie. Raczej pomyśl o narzędziu jako przedłużeniu własnego ciała. Kiedy sztuczna noga jest dopasowana do osoby po amputacji, jest on następnie uczony chodzenia z nią. Stopniowo czuje się bardziej naturalnie - bardziej jak jego własna wędrówka. Francuzi nazywają klawisze :les touches: lub :touch-points: - tak jakby klawisze, a nie ty, robili wrażenie.
Każdy muzyk chce spersonalizować ten instrument. Spójrz na wokalistę, który przytula swoją gitarę, lub bez gitary, krzyczy na mikrofon, lub, bez mikrofonu, po prostu atakuje publiczność?
Każdy muzyk stara się, aby jego instrument stał się przedłużeniem jego własnego ciała, narzędziem, które on lub ona potrzebuje, aby przełamać silne uczucia, jakie on do muzyki.
Nadia Boulanger, jedna z największych nauczycieli, najlepiej to ujęła: :Nie mów mi o talentach, mów do mnie o pragnieniu:.
Przejdź na fortepian lub klawiaturę, aby nie odtworzyć utworu, ale poeksperymentuj z najlepszym sposobem na wydobycie tego, co jest. Nie ma jednego właściwego sposobu grania - bez względu na to, jak głośno protestują niektórzy.
Artyści bowiem są bardzo różni, a publiczność wraca raz za razem, aby usłyszeć ten sam utwór, na którym gra pianista X lub pianista Y. Po prostu nie można zagrać utworu dwa razy w ten sam sposób. Spróbuj!
Oto jak ćwiczyć ćwiczenie lub piosenkę:
Sześć cicho, prosto i zrelaksowani Słuchajcie muzyki w swojej głowie: słuchajcie lepiej niż życia. Poczuj, jak porusza się twój puls i impuls, obracając i dostosowując swój puls, jesteś głównym :instrumentem: tej muzyki - siedzi w niej czujny, nastrojony przez ciszę, wibruje w rytm, użyczając jej własnego życia całkowicie.
Kiedy poczujesz muzykę wypełniającą Ciebie, serce i duszę, będziesz wiedział, że przygotowuje się do narodzin.
Kiedy cię poruszy, podnieś ręce do klawiatury. To jest powód, dla którego chciałeś zagrać na pierwszym miejscu: ożywić to, co już cię poruszyło. I nagle, koncentrując się na swoim skupieniu, sprawiłeś, że praktyka z obowiązku stała się atrakcją.